ار.اف.ای ـــ محمدعلی زلفی گل، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری ایران، روز جمعه در واکنش به افزایش اعتراض‌ها درباره انتصاب قالیباف و زاکانی در هیات امنای دانشگاه تهران، گفت: تعدادی از افرادی که در هیات امنای دانشگاه قرار می‌گیرند، کسانی هستند که مدیریت اجرایی دارند، اهرم‌های قدرت در دست آن‌هاست و می‌توانند دانشگاه‌ها را چه از نظر سخت افزاری و چه از نظر نرم افزاری کمک کنند.خبرگزاری ایلنا در این زمینه نوشت: در بند ج قانون هیات امنا دانشگاه تهران اشاره شده که اعضا باید از شخصیت‌های علمی، فرهنگی یا اجتماعی، محلی و کشوری باشند که نقش مؤثری در توسعه و پیشرفت مؤسسه مربوط نیز داشته باشند،
اما زلفی گل در گفت‌وگو با ایلنا در پاسخ به این که علیرضا زاکانی و محمدباقر قالیباف چه نقش موثری در توسعه و پیشرفت دانشگاه تهران داشته‌اند، گفت: بحث هیات امنا این است که کسانی انتخاب شوند که بتوانند کمک کنند، دانشگاه‌ها در مسیر رشد قرار بگیرند. همچنین به بستری‌سازی برای رشد و بلوغ نخبگان کمک کنند.
او گفت: قالیباف عضو هیات علمی دانشگاه تهران است و «رتبه علمی دانشیاری دارد» و زاکانی «هم یک شخصیت علمی است.»
وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در پاسخ به این که آیا این دو نفر با توجه به مسئولیت‌هایی که دارند وقت دارند در این زمینه فعالیت کنند، گفت: هیات امنا هر سال دو جلسه دوساعته دارد و خیلی جلسات زیادی ندارد.
پیشتر روزنامه اطلاعات در یادداشتی اعتراضی در این زمینه نوشته بود: «اگر کسی شبانه برای نخستین بار پای به کشور عزیزمان ایران بگذارد و مثلاً به الهام و اشراقی ناگهانی در جریان همه‌ی انتصابات قرار گیرد، حتما ناسزاوار یقین خواهد کرد که سرزمینی با بیش از هشتادمیلیون نفوس، نخبگان و‌خبرگانی دارد انگشت‌شمار؛ اما دانای همه امور!»
نویسنده یادداشت این روزنامه ادامه داد: «وقتی اسامی هیأت امنای جدید دانشگاه تهران را دیدم، حال همان مسافر تازه‌وارد را یافتم و با خود گفتم: عجبا از کشوری چهارفصل و پهناور، با جمعیتی گسترده در انواع استعدادها و توانی خیره‌کننده در بزنگاه‌ها؛ که در یکی از حساس‌ترین نقاطِ امنایی و اتاق فکری مانند مهم‌ترین دانشگاهش، همچنان باید وقت رییس مجلس و شهردار و وزیر و دیگر مشتغلان به هزارو‌یک اشتغال را بگیرد!»
این یادداشت می افزاید: «از این بار سنگین بر دوش نازنینانی که کمرشان زیر بارهای دیگر خم شده اگر بگذریم؛ آیا اهل و عیال این عزیزان، شکوه به روزگار نمی‌آورند فی‌المثل که: « آه از تو ای دست پنهانِ تقدیر و تقسیم! که هرچه بار است در این بارگاه، لاجرم از سوی تو بر دوش پدران و همسران ماست! مگر این آب و خاک این‌سان دریغ‌زا قحط‌الرجال‌زده شده است؟»